Uczniowie klas trzecich zajmują ustalone miejsca. Dekoracja okolicznościowa – cytat:
„O wieku młody! Tyś wiosną człowieka, Na tobie ziarno przyszłości on sieje, Z którego potem resztę wieku żyje”. (J.I.Kraszewski)
Duża tarcza zegarowa, na której zaznaczono lata: 01.09.2001, 2002, 2003 i 25.06. 2004r.
1. Wprowadzenie flagi państwowej. Odśpiewanie hymnu narodowego. 2. Powitanie gości (prowadzący). 3. Wystąpienie dyrektora szkoły. 4. Wręczenie nagród wzorowym uczniom. 5. Ślubowanie absolwentów (po jednym przedstawicielu z każdej klasy):
My, absolwenci Gimnazjum w Mońkach naszej Ojczyźnie i Tobie, Szkoło ś l u b u j e m y: - zdobytą wiedzę, umiejętności i sprawności jak najlepiej wykorzystać w dalszym swym życiu, - zawsze pracować sumiennie i uczciwie, czynnie współuczestniczyć w życiu Kraju, - w dalszym życiu wysoko nieść zaszczytne miano WYCHOWANKA GIMNAZJUM W MOŃKACH.
ŚLUBUJEMY!
6. Część artystyczna.
Recytator (podkład muzyczny – Vivaldiego); parafraza „Inwokacji”
Szkoło moja! Ty jesteś jak zdrowie, Ile cię trzeba cenić ten tylko się dowie, Kto cię skończył. Dziś wiedzę dostrzegam w całej ozdobie, Pamiętam i wypisuję, bo tęsknię po tobie. Nauczycielko święta, co mądrej bronisz wiedzy I w leniwej uczysz klasie! Ty, co lud uczniowski Nauczasz z wielkim trudem, Jak mnie ucznia do nauki powróciłaś cudem, Gdy od wrzeszczących kolegów pod twoją opiekę Ofiarowany, leniwą podniosłem powiekę I zaraz mogłem do twych klas progu Iść, za wróconą ambicję podziękoować Bogu Tak nas powrócisz z trudem na wiedzy łono. Tymczasem przenoś moją duszę utęsknioną Do tych tablic pomazanych, do tych ławek popisanych, W gimnazjalnych klasach porozstawianych, Do tych kajetów pochlapanych sokiem, napojami, Wymiętych i brudnych, upstrzonych kleksami. Gdzie czerwony długopis, kartka jak śnieg biała. Gdzie uczniowskim rumieńcem ortografia pała...
Piosenka: „Ale to już było” M. Rodowicz (refren 2 razy)
Spiker
Witam państwa pierwszego września 2001 roku. Dziś rozpoczęli naukę uczniowie jednego z wielu gimnazjów w Polsce – Gimnazjum w Mońkach. Rozmawiamy z przedstawicielami rocznika 1988. Jak się podoba nowa szkoła?
Uczeń Czy ja wiem? Właściwie niczym się nie różni od starej.
Reporter Jakie nastroje w pierwszym dniu nauki?
Uczeń Sporo fajnych chłopaków, więc będzie co robić przez następne lata.
Reporter Co planujecie po gimnazjum?
Uczeń W 2004 roku? Kto dziś o tym myśli? Jeszcze tyle lat przed nami!
Recytator Tak zdawało się nam, gdy wkraczaliśmy w mury naszej szkoły. Trzy lata minęły bardzo szybko i dzisiaj możemy tylko powspominać chwile spędzone w ławkach, na przerwach.
Recytator
Trzy lata w naszym gimnazjum Minęły bardzo szybko. Niewielu z nas pamięta Po kolei wszystko.
Choć uczniowie bardzo narzekali, Jednak na lekcje codziennie uczęszczali. Każdy uczył się okey, Jeden więcej, drugi mniej.
Polonistka wytrwale nas ćwiczyła, Jednak nie wszystkim do głowy dużo wbiła. Zadania, równania oraz różne bryłki To dla wielu były prawdziwe kobyłki.
Na historii znów stres nowy, Bo nic nie chciało wchodzić do głowy. WF był to przedmiot taki, Który kochali wszyscy z naszej paki.
Baliśmy się chemii, bo Mamy w głowach H2O. Geografii zawdzięczamy, Że kierunek do domu znamy.
Dzięki biologii każdy już wie, Że człowiek to jest zwierzę. Trudno było na fizyce, Za to lekko na plastyce.
Język angielski, dobrze o tym wiecie, Był najfajniejszym przedmiotem na świecie. Świat komputera to informatyka Z nią się chętnie każdy stykał.
O religii można rzec tyle, Były to niezapomniane chwile. Test po gimnazjum paskudna sprawa. Kiedyś musiała się skończyć zabawa.
Piosenka:” Za minutę start”;
Recytator
Im więcej kto z nas umie, Tym bardziej wie, jak mało, I łatwiej to rozumie, Im więcej kto z nas umie.
Bo okruch tylko w tłumie Stanowi wiedzę całą – Im więcej kto z nas umie, Tym bardziej wie, jak mało.
Recytator
Wiele zawdzięczam Tym, których nie kocham. Podróże z nimi zawsze są udane, Koncerty wysłuchane, Katedry zwiedzone, Krajobrazy wyraźne
Recytator
A kiedy nas rozdziela Siedem gór i rzek, Są to góry i rzeki Dobrze znane z mapy. Ich jest zasługą, Jeżeli żyją w trzech wymiarach, W przestrzeni nielirycznej i nieretorycznej, Z prawdziwym, ruchomym horyzontem. Sami nie wiedzą, Ile niosą w rękach pustych.
Narrator
Dziękujemy Wam, nauczyciele, za naukę czytania i pisania, za piątki i za szóstki, za minusy i plusy, za pochwały, nagany, za cenzurki z paskami i za „wiem”, „umiem”, „chcę”, i za „kim być?”, „jakim być?”, za naukę „jak żyć”, jak wypowiadać słowa o miłości, dobroci, krainie słońca, za to, że biegniemy coraz śmielej po ścieżkach wiedzy ku przyszłości celom.Dziękujemy.
Recytator
Ile razem dróg przebytych Ile ścieżek przedeptanych Ile w trudzie nieustannym Wspólnych zmartwień, wspólnych dążeń. Chciałbym wszystkie takie chwile Ocalić od zapomnienia. Narrator
Szczególnie ciepłe i serdeczne słowa kierujemy do naszych wychowawców. W imieniu wszystkich klas trzecich dziękujemy za Waszą pracę, troskę i pomoc, na którą zawsze mogliśmy liczyć. Dopiero teraz, patrząc z perspektywy czasu dostrzegamy, ile wysiłku włożyliście, Drodzy Wychowawcy, w nasze wychowanie. To wy uczyliście, że pojęcia nie są tylko wyrazami. Występkowi przeciwstawialiście cnotę, kłamstwu – prawdę, brzydocie – piękno, tchórzostwu – męstwo. Za trud oddzielenia światła od ciemności z serca dziękujemy. Przepraszamy też za wszystkie zmartwienia i przykrości, których byliśmy autorami.
Piosenka: „Przepraszamy was za wszystko”;(wręczenie kwiatów wychowawcom)
Recytator
„W wychowaniu chodzi właśnie o to, ażeby człowiek stawał się coraz bardziej człowiekiem; o to, ażeby bardziej był, a nie tylko więcej miał, aby więc poprzez wszystko, co ma, co posiada, umiał bardziej i pewniej być człowiekiem, to znaczy, ażeby również umiał bardziej być nie tylko z drugim, ale i dla drugich”... (Jan Paweł II)
Narrator
Nasze sukcesy nie byłyby możliwe bez udziału rodziców. Dziękujemy Wam kochani za troskliwą opiekę, za wasze nieprzespane noce i za pomoc, na którą zawsze mogliśmy liczyć.
Piosenka „Cudownych rodziców mam” U.Sipińska
Recytator Nie sposób, kończąc pewien etap w życiu, nie zadumać się nad przeszłością, ale nie sposób też nie zerknąć nieśmiało w przyszłość. Nasuwa się ogrom pytań, na które każdy z nas musi sobie odpowiedzieć sam.
Recytator Czy czujesz wiatr? On wieje dla nas! Obejmuje nas swoją muzyką i szepce melodyjki. Zabawnie wplątując się w dłonie. Czy widzisz słońce? Ono świeci dla nas! Jego promyki łaskoczą nas w policzki, A usta pod ich wpływem Rozchylają się i chłoną światło Jak płatki najdelikatniejszych kwiatów. Recytator Czy słyszysz szemranie strumyka? Jest dla nas! Mruczy i wije się, spływa po kamykach, Prosi, aby zanurzyć w nim dłonie. Chciałby ochłodzić nasze rozgrzane twarze. Czy czujesz przyszłość?
Recytator Jestem bezsilna, Rzucona przez fale życia. Boję się przyszłości, lękam się dnia, słońca. Strach zamyka mi usta Przed słowami przyrody.
Recytator Czy rzeczywistość mnie nie zgubi, Nie porwie na pustkowie? Czy poczuje ziemię pod bosymi stopami? Czy zapuszczę korzenie, czy oprę się huraganom, dniom naszego wieku, naszej codzienności? Czy będę zdolna być człowiekiem, a nie robotem?
Recytator Każdego dnia wśród szumnych prawd Najprostsze z pytań dyktuje świat: Dokąd mam iść? O co się bić? Dla kogo warto żyć?... Jak w każdej grze musimy mieć Czasami szczęście, by wiodło się. W pogoni dnia niejeden raz poznamy życia smak.
Recytator
Ucz się największej mądrości życia: Uśmiechać się zawsze i wszędzie, Nie żałować tego, co było, I nie bać się tego, co będzie.
Recytator
Jak przyjemnie otworzyć oczy I zobaczyć- ba! Cóż – świat ten I tak pięknie go radością otoczyć I objąć światłem.
Piosenka: „Twój czas”;
Chłopak Chciałbym kiedyś tu powrócić, Chciałbym kiedyś tu zapukać, Porozglądać się dokoła, By dzisiejszy dzień odszukać.
Dziewczyna Chciałabym tu kiedyś wrócić, Chciałabym tu wpaść na chwilę. Czas upłynie – ja dorosnę, Przejdę pewnie życia milę.
Razem Chcielibyśmy tutaj wrócić, Ale tak to urządzono
Dziewczyna Że ty pójdziesz borem..., lasem...
Chłopak A ty pójdziesz inną stroną.
Piosenka: „Piosenka pożegnalna”;
7.Przemówienie absolwentów ( dwie osoby). 8. Wręczenie kwiatów nauczycielom. 9. Wręczenie nagród najlepszym sportowcom. 10. Podziękowanie opiekunom Samorządu Uczniowskiego oraz trenerom sportowców. 11. Wystąpienie przedstawicieli klas drugich. 12. Piosenka finałowa – „Do widzenia przyjaciele”;
Opracowanie: mgr Lidia Kraszewska
(oprawa muzyczna) mgr Elżbieta Grygo
nauczycielki Gimnazjum w Mońkach
W scenariuszu wykorzystano materiały zamieszczone w czasopismach: „Korepetytor”, „Biblioteka w szkole”, „Wychowawca” oraz teksty autorskie nauczycieli i uczniów Gimnazjum w Mońkach.
Przemówienie absolwentów
„Jak blask słońca oświetla wnętrze komnaty, tak nauka rozświetla umysł” Wang Chang
Drodzy zebrani!
Przeżywając dzisiejszą uroczystość, my, trzecioklasiści mamy jeszcze w pamięci pierwszy dzień nauki w gimnazjum. Wtedy towarzyszyły nam strach, zagubienie, niepewność, ale także ciekawość, chęć poznania nowych ludzi i miejsc w szkole. Dziś również odczuwamy mieszane uczucia. Z jednej strony żal spowodowany koniecznością opuszczenia murów naszego gimnazjum, z drugiej jednak radość na myśl o zbliżających się wakacjach. Na niejednej twarzy zagości dziś łza otarta chwilę później przez ciepły, czerwcowy wiatr. Jest to dzień niezwykły, który z pewnością na długo pozostanie w naszej pamięci, tak samo zresztą jak tysiące pięknych chwil przeżytych w gimnazjum. Jako pierwszoklasiści nie myśleliśmy, że trzy lata miną tak szybko. Nie wiedzieliśmy, że ten budynek przy ulicy Leśnej, z pozoru brzydki, nudny, chłodny będzie gościł w swoich murach tyle radości, smutków- ogólnie- ludzkich uczuć. Nie mieliśmy pojęcia o tym, jak to jest odchodzić ze szkoły, która była miejscem tak wielu porażek, pierwszych miłości, narażania się nauczycielom przez ucieczki czy nieodrobione prace domowe. To było coś, czym żyliśmy na co dzień. A teraz tak po prostu to zostawiamy. Każdy z nas idzie w swoją stronę, zaczyna inne życie. Nie odejdziemy jednak, nie oglądając się za siebie. Właśnie dzisiaj przyszliśmy tu jeszcze raz, aby podziękować Wam, Drodzy Nauczyciele, za trud włożony w codzienną, niby zwykłą, a jednak szczególną pracę, za każde 45 minut poświęcone na realizowanie tematu, zrobienie klasówki czy chociażby obejrzenie filmu. Dziękujemy za zrozumienie i nauczenie nas nie tylko tych skomplikowanych wzorów, dat i miejsc, ważnych wydarzeń, dzieł sztuki i ich autorów, ale przede wszystkim za wpojenie nam podstawowych zasad uczciwego postępowania i właściwego patrzenia na świat, zasad życia wśród innych ludzi, zasad niespisanych na papierze, ale przekazywanych z pokolenia na pokolenie. „Nauka staje się niebezpieczna jedynie wtedy, gdy wyobraża sobie, że osiągnęła swój cel” (George Bernard Shaw). Wiemy, że nasza nauka jeszcze nie osiągnęła swego celu, dlatego zamierzamy ją kontynuować i obiecujemy, że Wasza praca, Drodzy Nauczyciele, nie pójdzie na marne. Zredagowała Edyta M. kl.IIIe (pod kierunkiem mgr Lidii Kraszewskiej)
|